von Loevendal Barbara Magdalena z Szembeków (1709-1762) 1v. Rzewuska 2v. Branicka

Barbara Magdalena z Szembeków von Loevendal (1709-1762) 1v. Rzewuska 2v. Branicka

Rodzice: Magdalena z Tarłów Szembekowa (zm. 17 I 1728) 2v. Lubomirska, wojewodzina krakowska, i Franciszek Szemebk (zm. 1712).

Mężowie:

1. Józef Seweryn Rzewuski (1691-1754), podczaszy koronny – ślub 1726 r., rozwód

2. Jan Klemens Branicki, chorąży koronny, którego poślubiła w 1732 r. – rozwód

3. Waldomor von Loevendal (1700-1755), szwajcar, marszałek saski

 

Dzieci (z trzeciego związku:)

– córka Elżbieta Maria (ur. 1739 w Lubaczowie),

– syn Franciszek Ksawery,

– córka Benedykta Antonina Barbara (1741-1778) za Aleksandrem Ossolińskim (ok. 1723-1804)

– córka Ludwika Maria (1742-1802)

– córka (1746-1834)

Pierwsze małżeństwo z Józefem Sewerynem Rzewuskim (zm. 1754), podczaszym koronnym Barbara Szembekówna zawarła pod naciskiem matki Magdaleny Lubomirskiej, jednak związek od początku był nieudany, co w testamencie przyznała jej matka, obwiniając się za rozkład pożycia małżeńskiego swojej córki. Po uzyskaniu rozwodu Barbara szybko, ale małżeństwo wkrótce zostało rozwiązane. W 1732 r. wyszła za mąż za owdowiałego w 1730 r. Jana Klemensa Branickiego, chorążego koronnego, ale i to małżeństwo nie układało się najlepiej i para wkrótce się rozstała, oficjalne unieważnienie związku nastąpiło w 1738 r., mimo że już w 1734 r. Barbara uciekła od męża. Wkrótce Barbara Branicka poślubiła saskiego marszałka Waldomora von Loevendal, z którym miała przynajmniej kilkoro dzieci, chociaż pierwotnie Barbara chciała porzucić trzeciego męża. Dwa pierwsze związki były prawdopodobnie bezdzietne.

Dwór:

Barbara z Szembeków prowadziła bardzo niespokojne życie, często przemieszczała się w różne miejsca, odwiedzając krewnych i znajomych. Gościła u Lubomirskich, z którymi była związana przez swoją matkę. Stanowiła obiekt licznych plotek towarzyskich. Bawiła w Warszawie, w Dreźnie, również w Moskwie, gdzie ponoć pojechała prosić o szarżę wojskową dla trzeciego męża. Pod koniec życia zamieszkała we Francji. Zmarła w Wersalu 18 maja 1762 r. Wzorem ówczesnych kobiet prowadziła działalność fundacyjną na rzecz różnych kościołów i klasztorów. W roku 1734 ufundowała m.in. ornat do kościoła w Choroszczy, kupowała też jakieś materiały w Królewcu (Teki Glinki, 256, s. 49). Niewiele wiemy o jej dworze i ludziach z jej najbliższego otoczenia – służbie lub urzędnikach dworskich.