Potocka Barbara z Duninów (zm. V 1719 r.), 1 v. Uniechowska

Potocka Barbara z Duninów (zm. V 1719 r.), 1 v. Uniechowska

Rodzice: była córką Franciszka Dunina; ciotką Jakuba Antoniego Dunina (zm. 1730), regenta koronnego, klienta Radziwiłłów

Mężowie:

1. Bogusław Aleksander Uniechowski (ok. 1660-1697), wojewoda trocki

2. Michał Potocki, podstoli litewski, syna Pawła, kasztelana kamienieckiego, brat Jakuba, starosty czehryńskiego, pierwszego męża Katarzyny z Bielińskich, marszałkówny wielkiej koronnej.

Małżeństwa bezdzietne.

Potocka Barbara z Duninów (zm. V 1719 r.), 1 v. Uniechowska po śmierci drugiego męża utrzymywała stały kontakt z Jakubem Antonim Duninem, regentem koronnym, który prowadził jej interesy majątkowe. Była zainteresowana wydarzeniami politycznymi i życiem saskiego dworu, o czym informował ją Dunin, stale przebywający przy królu Auguście II. Skarżyła się na słabe zdrowie i postępujące problemy ze wzrokiem. Dunin przesyłał dla niej recepty królewskiego lekarza Jerzego Daniela Gaiera (Gayera) i sprowadzał dla niej leki. Dunin został jej jedynym spadkobiercą. Na cześć ciotki, wdzięczny za jej darowiznę Jakub Antoni Dunin nadał swojej córce, późniejszej Sanguszkowej – imię Urszula Barbara.

Dwór:

Potocka najczęściej przebywała w swoim pałacu w Wilnie, w majątku Balbierzyszki lub w Dubrowlanach (obecnie wieś na Białorusi w rejonie smorgońskim, w obwodzie grodzieńskim nad rzeczką Tuszczanką). Dubrowlany należały do pierwszego męża Barbary z Duninów Potockiej – Bogusława Aleksandra Uniechowskiego, wojewody trockiego, który odkupił je w 1685 r. od Floriana Podbipięty, po jego śmierci pozostała w rękach Barbary Potockiej, która z kolei przekazała ją swojemu bratankowi Jakubowi Antoniemu Duninowi. Potocka dbała o rozwój swoich dóbr, z których dochody przeznaczała na utrzymanie dworu i działalność charytatywną wobec klasztorów. Produkty ze swoich folwarków spławiała do Królewca i Rygi, a za otrzymane środki kupowała przyprawy, kawę i inne luksusowe produkty. Finansami Potockiej zawiadywał m.in. Bułhak, prawdopodobnie podskarbi jej dworu. Była fundatorką kolegium jezuickiego w Nowogródku, hojnie wspierała klasztory na Litwie. Szczególną opieką otaczała szpitale i przytułki dla ubogich. Dbała również o swój dwór, wielokrotnie fundując dodatkowy wikt służbie z okazji rodzinnych ceremonii – ślubów, chrztów lub pogrzebów. Prowadziła szerokie życie towarzyskie, co miało jej zyskać przyjaciół w prowadzonych sprawach sądowych o majątki. Zmarła w maju 1719 r., wcześniej zupełnie straciła wzrok.